بزرگ ترین چیز در کیهان چیست؟
بزرگ ترین موجودیت واحدی که دانشمندان در کیهان شناسایی کرده‌اند، ابرخوشه‌ای از کهکشان ها به نام دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس است. این ساختار به قدری گسترده است که حدود 10 میلیارد سال طول می‌کشد تا نور از یک طرف آن به طرف دیگر برسد. برای درک بزرگی این ساختار، به سن جهان فکر کنید که فقط 13.8 میلیارد سال است. تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید تا با این غول جهان هستی و ویژگی های آن بیشتر آشنا شوید.
منظور از بزرگ در فضا چیست؟
فضا از اجرام بزرگ و فواصل زیاد تشکیل شده است. زمین با محیطی حدود 24901 مایل (40075 کیلومتر) در خط استوا، برای ما بزرگ به نظر می رسد ولی در مقیاس کیهانی بسیار کوچک است. حتی در منظومه شمسی و کیهان، زمین در مقایسه با سیاره مشتری (که می تواند بیش از 1300 زمین را در خود جا دهد) و خورشید (که بیش از یک میلیون زمین درون آن جا می شود)، کوتوله ای بیش نیست.
در حالیکه خورشید ما بزرگ به نظر می رسد، در مقایسه با بزرگ ترین ستاره هایی که می شناسیم حرفی برای گفتن ندارد. خورشید یک ستاره نوع جی یا یک کوتوله زرد است و اندازه تقریبا متوسطی در مقیاس کیهانی دارد.
بعضی از ستاره های فراغول بسیار بسیار بزرگ تر هستند. یکی از بزرگ ترین ستاره های شناخته شده سپر یو وای (UY Scuti) است که بیش از 1700 خورشید را در خود جا می دهد. اگر چه سپر یو وای قطر و محیط بسیار بزرگی دارد، جرم آن فقط 30 برابر جرم خورشید است. حجم و جرم لزوما در فضا همبستگی ندارند.
اجرام بزرگ تری که در فضا وجود دارند، سیاه چاله ها و به ویژه سیاه چاله های کلان جرم هستند که معمولا در مرکز یک کهکشان قرار دارند. مثلا، کهکشان راه شیری سیاه چاله ای دارد که جرم آن حدود 4 میلیون برابر خورشید است.
یکی از بزرگترین سیاه چاله های کلان جرم که تا کنون کشف شده است در کهکشان NGC 4889 قرار دارد و جرم آن 21 میلیارد برابر خورشید است. با این حال، حتی عظیم ترین سیاه چاله ها هم از لحاظ بزرگی خاص نیستند. زیرا این ساختار در کیهان بسیار فراوان است.
سحابی ها یا ابرهای عظیم گازی که اغلب متراکم شده و به ستاره های جدید تبدیل می‌شوند نیز اندازه های بسیار بزرگی دارند. NGC 604 در کهکشان سه گوش معمولا به عنوان یکی از بزرگترین سحابی ها در نظر گرفته می‌شود و عرض آن تقریبا 1520 سال نوری است.
کهکشان ها مجموعه ای از منظومه های ستاره ای و تمام چیزهای درون آن هستند: سیاهچاله ها، سیاره ها، ستاره ها، سیارک ها، دنباله دارها، گاز، غبار و غیره.
اگر کهکشان راه شیری را به عنوان یک جرم در نظر بگیریم، حدود 100 هزار سال نوری وسعت دارد. دانشمندان نمی‌توانند بزرگترین کهکشان ها در کیهان را اندازه گیری کنند، زیرا آنها مرزهای دقیقی ندارند. به طور کلی، بزرگ ترین کهکشان هایی که در کیهان می شناسیم میلیون ها سال نوری وسعت دارند.
به گفته ناسا، بزرگ ترین کهکشان شناخته شده که برای اولین بار در مطالعه ای در سال 1990 در مجله ساینس توصیف شد، IC 1101 است که وسعت آن به 4 میلیون سال نوری می‌رسد.
کهکشان ها اغلب به صورت گرانشی در گروه هایی که خوشه های کهکشانی نامیده می‌شوند، در کیهان به یکدیگر متصل هستند. مثلا کهکشان راه شیری بخشی از خوشه کهکشانی محلی است که از حدود دوجین کهکشان، از جمله کهکشان آندرومدا، تشکیل شده است.
در گذشته، ستاره شناسان فکر می‌کردند این ساختارها بزرگترین چیزی هستند که در کیهان وجود دارند. در دهه 1980، دانشمندان متوجه شدند که چند خوشه کهکشانی می‌توانند توسط نیروی گرانش به هم وصل شوند و یک ابرخوشه بسازند. ابرخوشه ها از بزرگ ترین ساختارهای جهان محسوب می‌شوند.
| برای اطلاع از مقاله چرا تلسکوپ‌های هوشمند آینده عکاسی نجومی هستند؟ روی لینک کلیک کنید. |
دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس چیست؟
در حال حاضر بهترین کاندید بزرگ ترین ابرخوشه شناخته شده در کیهان، دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس است. با این حال، ستاره شناسان همچنان درباره این ساختار اختلاف‌نظر دارند.
در سال 2013، تیم تحقیقاتی به رهبری «ایستوان هوروات» از دانشگاه ملی خدمات عمومی در مجارستان، دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس را در هفتمین سمپوزیوم انفجار پرتو گاما هانتسویل معرفی کرد. دانشمندان در حال مطالعه پدیده کیهانی کوتاهی به نام انفجارهای پرتو گاما بودند که به عقیده اخترشناسان از ابرنواخترها یا ستاره‌های عظیمی که در پایان عمر خود منفجر می‌شوند، می‌آیند.
انفجارهای پرتو گاما نشانگر خوبی از مکان توده های عظیم مواد در کیهان هستند، زیرا ستاره های بزرگ تمایل دارند در فضاهای متراکم تر جمع شوند. هوروات و همکارانش پرتوهای گامایی را پیدا کردند که در فاصله 10 میلیارد سال نوری از ما در جهت صورت فلکی هرکول و تاج شمالی، متمرکز شده بودند.
با این حال، نحوه شکل‌گیری این ساختار بزرگ همچنان یک معما است. به گفته هوروات، به نظر می‌رسد که این ساختار برخلاف یکی از اصول کیهان‌شناسی یا نحوه شکل‌گیری و تکامل جهان است. این اصل می‌گوید که وقتی در مقیاس به اندازه کافی بزرگ به ماده نگاه کنیم، باید همگن باشد. ولی این ابرخوشه همگن نیست.
«جان هاکیلا»، محقق ستاره شناسی در کالج چارلستون در کارولینای جنوبی، در یک بیانیه مطبوعاتی در سال 2014 گفت: «من فکر می‌کردم وجود چنین ساختار عظیمی غیرممکن است. حتی به عنوان نویسنده مشترک مقاله، هنوز شک دارم. احتمال بسیار کمی، بسیار کمتر از 1درصد، وجود داشت که محققان چند پرتو گاما را در آن نقطه ببینند.»
او در ادامه گفت: «بنابراین، ما معتقدیم که این ساختار وجود دارد. ساختارهای دیگری نیز وجود دارند که به نظر می‌رسد همگنی جهانی را نقض می‌کنند. دو مورد از آنها دیوار بزرگ اسلون و گروه بزرگ اختروش سترگ هستند. بنابراین، ممکن است موارد دیگری هم در کیهان وجود داشته باشند و بعضی از آنها حتی بزرگ‌تر باشند. فقط زمان مشخص خواهد کرد.»
مقاله‌ای در سال 2020 که در مجله اطلاعیه‌های ماهانه انجمن پادشاهی اخترشناسی (MNRAS) چاپ شد، وجود دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس را در بهترین حالت مشکوک خواند و اشاره کرد که ممکن است نتیجه یک خطای آماری در داده های بسیار پیچیده باشد. در پاسخ، تیم اصلی که برای اولین بار وجود این ابرخوشه را پیشنهاد کرده بود، از یافته های اصلی خود در مقاله ای در سال 2020 در همان مجله حمایت کرد.
تلسکوپ دابسونی 10 اینچ سلسترون سری StarSense Explorer
آماده تجربه‌ای جدید با تلسکوپ هستید؟ با قابلیت‌های گوشی موبایل خود آسمان شب را رصد کنید. با تلسکوپ های جدید 8 و 10 اینچی دابسونی سری StarSense Explorer شرکت سلسترون. تلسکوپ هایی با دهانه بزرگ که ارتباط شما با آسمان شب را بسیار بهتر خواهند کرد.
با تکنولوژی جدید و انحصاری تلسکوپ‌های سری StarSense Explorer نیازی به آموزش ندارید و به راحتی می توانید مکان سیاره ها، ستاره های دوتایی، خوشه های ستاره‌ای، سحابی ها و کهشکان ها و سایر اجرام را پیدا کنید و البته همه اینها در همان شب اول رصد اماکن پذیر است.
تکنولوژی StarSense Explorer در کنار دهانه بزرگ در این تلسکوپ ها باعث می شود تا تصاویری بسیار روشن با جزئیات بسیار خوب داشته باشید این تلسکوپ های بازتابی دارای آینه های بزرگ سهمی شکل با پوشش XLT برای افزایش روشنایی و وضوح تصویر بالا هستند. تلسکوپ ها روی پایه های بسیار مستحکم دابسونی قرار دارند، پایه ها، پیچ تنظیم برای بالانس ارتفاع تلسکوپ دارند و همچنین بلبرینگ تفلونی برای چرخش نرم دارند.
| برای اطلاع از مقاله داغ ترین جرم کیهان چیست؟روی لینک کلیک کنید. |
استفاده از تلسکوپ های دابسونی «اِستارسنس» بسیار راحت است. ابتدا، گوشی موبایل را در جای مخصوص آن قرار دهید و بعد اپلیکیشن StarSense Explorer را جرا کنید. برخلاف سایر اپلیکیشن های نجومی، اپلیکیش «استارسنس» از دوربین موبایل شما برای تشخیص آسمان شب و موقعیت اجرام آن بهره می برد و با تلسکوپ شما کاملا هم‌خط می شود به این ترتیب موقعیت دقیق اجرام را در آسمان شب پیدا می کند.
دستورالعملی بسیار ساده را انجام می دهید و بلافاصله اپلیکیشن فهرستی از اجرام قابل مشاهده در آسمان شب را ایجاد می کند یک جرم آسمانی را از این فهرست انتخاب کنید و با توجه به جهتی که صفحه نمایش نشان می دهد، تلسکوپ را بچرخانید. در حالیکه تلسکوپ را به سمت هدف حرکت می دهید اپلیکیشن موقعیت جدید را مرتبا به روزرسانی می کند وقتی دایره هدف‌گیری به رنگ سبز تغییر کرد هدف شما آماده رصد از پشت چشمی است.
اپلیکیشن «STARSENSE EXPLORER»در هر جایی از جهان کار می کند نیازی نیست تا گوشی شما آنتن داشته باشد برای همین چه در حیاط خانه خود باشید یا در جایی دور از شهر آسمان شب در اختیار شما است تا درون آن اکتشاف کنید.
ویژگی های کلیدی تلسکوپ‌های دابسونی سلسترون سری StarSense Explorer :
قابلیت کنترل با موبایل و اپلیکیشن: استفاده از فناوری منحصربفرد و برنده جوایز جهانی StarSense همراه با اپلیکیشن مربوطه برای تعیین مکان اجرام آسمانی در زمان واقعی.
آینه اولیه سهمی شکل 10 اینچی: آینه بزرگ 10 اینچی (250 میلیمتری) با قابلیت جمع آوری نور و پوشش انحصاری XLT شرکت سلسترون با کمترین پراکندگی نوری باعث رسیدن به وضوح تصویر استثنایی می شود.
پایه مستحکم به سبک دابسونی: مجهز به بلبرینگ های با قطر بالا و با حرکت و کنترل بسیار نرم و روان.
لوازم جانبی کاربردی و کامل: شامل چشمی 25 میلی متری Plössl، فوکوس کننده 2 اینچی کریفورد، داک تلفن هوشمند StarSense و موارد دیگر برای رصدهایی آموزنده و لذت بخش.
چه فردی مبتدی اما جدی باشید و یا یک ستاره شناس باتجربه، تلسکوپ دابسونی Celestron StarSense Explorer 10 ابزاری کاربرپسند است که رصدهایی دقیق ارائه می دهد. آینه 250 میلیمتری بزرگ آن تضمین می کند که هر چه بیشتر درون اجرام آسمان شب بروید شگفتی‌های بیشتری کشف خواهید کرد.
آسمان شب را به شکلی متفاوت از گذشته تجربه کنید: با تکنولوژی جدید و کارآمد StarSense Explorer جداول و نقشه‌های پیچیده اجرام آسمانی و یا برنامه و اپلیکیشن‌های کامپیوتری نه چندان دقیق به چیزهایی مربوط به گذشته تبدیل می شوند. این تلسکوپ را راه اندازی کنید و در عرض چند دقیقه، با اطمینان در آسمان حرکت خواهید کرد. این برنامه به طور خودکار لیستی از اجرام قابل مشاهده در حال حاضر را ایجاد می کند و به شما امکان می دهد سیارات، سحابی ها، کهکشان ها، خوشه های ستاره ای و ستاره های دوتایی را به راحتی مشاهده کنید.
طراحی شده برای راحتی و قابلیت حمل: با وچود اندازه بزرگ، طراحی تلسکوپ به گونه‌ای است که امکان تنظیمات دقیق و فوکوس دقیق را فراهم می کند و این اطمینان را به شما می دهد که بیشترین بهره را از ساعات رصدی خود ببرید. با وجود آینه بزرگ، تلسکوپ همچنان قابل حمل است و به شما امکان می دهد آن را به مناطقی با آسمان تاریک ببرید تا مناظری شگفت داشته باشید.
عصر جدید تلسکوپ‌های دابسونی: شرکت سلسترون با تلسکوپ های سری StarSense Explorer در واقع عصر جدیدی را در تلسکوپ های دابسونی اعلام کرد و آنها را دوباره اختراع کرد. شرکت سلسترون سادگی یک دابسونی کلاسیک را با فناوری پیشرفته ترکیب کرده است. مانند این است که راهنمای تور شخصی خود را در آسمان شب داشته باشید که آماده است تا از باشکوه ترین اسرار جهان پرده برداری کند.
بزرگترین چیزها در کیهان چه هستند؟
منظومه شمسی در مقایسه با دیوار بزرگ هرکول-کورونا بوریلیس بسیار کوچک است و اجرام بزرگ آن عبارتند از:
- بزرگ ترین سیاره: مشتری با قطر تقریبا 88846 مایل (142984 کیلومتر)، حدود 11 برابر قطر زمین
- بزرگ ترین قمر: گانیمد که دور مشتری می چرخد، تقریبا 3273 مایل (5268 کیلومتر) قطر دارد و کمی بزرگ تر از سیاره عطارد است.
- بلندترین کوه: کوه المپوس در مریخ با تقریبا 15 مایل (25 کیلومتر) ارتفاع، سه برابر ارتفاع کوه اورست روی زمین
- بزرگ ترین دره: دره مارینر در مریخ با بیش از 1865 مایل (3 هزار کیلومتر) طول، 370 مایل (600 کیلومتر) عرض و 5 مایل (8 کیلومتر) عمق
- بزرگ ترین دهانه: دشت اتوپیا در مریخ که قطر تخمینی آن 2050 مایل (3300 کیلومتر) است.، منطقه ای که فضاپیمای وایکینگ 2 در سال 1976 در آن فرود آمد.
- بزرگ ترین سیارک: وستا با عرض 330 مایل (530 کیلومتر) واقع در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری
- بزرگ ترین سیاره کوتوله: پلوتو بزرگترین سیاره کوتوله با قطر 1473 مایل (2370 کیلومتر) است. قبلا تصور می‌شد که پلوتو از سیاره کوتوله اریس کوچک‌تر است ولی اندازه گیری آن از نزدیک توسط فضاپیمای نیو هورایزنز در سال 2015، بزرگ تر بودن آن را تایید کرد.
نتیجه
در این مقاله متوجه شدیم که کهکشان ما در این کیهان آنچنان که فکر می کردیم هم سیارات بزرگی ندارد. دیگر کهکشان های موجود در کیهان که کشف شده اند سیارات بزرگی دارند. دانشمندان توانسته اند با تلسکوپ بسیاری از این سیارات را تماشا کنند. شما هم اگر علاقه دارید سیارات و دیگر اجرام آسمانی در کیهان را ببینید می توانید با خرید تلسکوپ به این امر دست یابید. شما می توانید با مراجعه به سایت موسسه طبیعت آسمان شب با بهترین قیمت و کیفیت خرید تلسکوپ مد نظر خود را انجام دهید.
| برای دانلود مقاله بزرگ ترین چیز در کیهان چیست؟ روی لینک کلیک کنید. |
منبع: سایت موسسه طبیعت آسمان شب وبزرگ ترین چیز در کیهان چیست؟